home

  [record reviews: phanerothyme]




Motorpsycho
Phanerothyme (Stickman)

Review of Phanerothyme taken from the
Greek e-zine
MIC, 2001.
In Greek / Greek coding. Found at the mic site.


Motorpsycho
Phanerothyme (Stickman)
Alternative
Rating: 8 out of 10

Motorpsycho - «Phanerothyme» - cover - front
 
1.  Bedroom Eyes
2.  For Free
3.  B.S.
4.  Landslide
5.  Go To California
6.  Painting The Night Unreal
7.  The Slow Phaseout
8.  Blindfolded
9.  When You're Dead

Ο τίτλος έρχεται από τον συγγραφέα Aldous Huxley, ο οποίος μετά τις παροιμιώδεις αναφορές του Jim Morrison έγινε συν-κοινωνός στις πτώσεις και ανυψώσεις της ψυχεδελικής κοινότητας. Δικής του εφεύρεσης όρος, αναφέρεται σε κάποια ακόμη ναρκωτική ουσία. Τώρα θα τον μάθουμε δα τον Aldous Huxley;

Οι Motorpsycho είναι trio και έρχονται – για τους ελάχιστους που άνοιξαν τυχαία αυτό το κείμενο – από την Νορβηγία, το Trodheim συγκεκριμένα. Έφτασαν δε ως εδώ μέσα από μια πολύχρονη αναζήτηση που στόλισε επιτήδεια τους θεματικούς χώρους του heavy rock, του garage και της ψυχεδελικής και συμβατικής pop με καλή μουσική. Αυτό είναι και το κλειδί εδώ. Ότι οι Motorpsycho είναι επίσης μια μεγάλη μπάντα, με τεράστια ευελιξία, ικανότητα, προσόντα και ασφαλώς εξέχον και αδιαμφισβήτητο ταλέντο.

Το 'Phanerothyme' είναι η τελευταία τους δουλειά και είναι ένα κατά όλα γνήσιο και αυθεντικό pop album. Αντιδρά έξυπνα στους κανόνες του συστήματος ανοίγοντας με μια χαλαρή folk μπαλάντα ('Bedroom Eyes', Nick Drake μέχρι εσχάτων) και σιωπώντας την ρυθμική του έπαρση κατά μερικά λεπτά μέχρι το επακόλουθο 'For Free' και την συνέχειά του. Και εύκολα θα το κατατάξει ο γνώστης στην κατηγορία της psych-pop, έτσι όπως διατηρεί μια εμφανή και καθολική αισθητική στο styling των 60's και δουλεύει με κολλητικό, σχεδόν μίμο, τρόπο τους ήχους από τα συρτάρια των The Beatles, τις εκρήξεις των The Doors (πολύ Ray Manzarek το κόψιμο στην μέση του 'Go To California'), των The Mamas And The Papas, της ατόφιας r'n'b/jazzy ατμόσφαιρας στο 'Painting The Night Unreal', αλλά και περισσότερο lounge τύπους όπως ο Rod Stewart στο 'The Slow Phaseout' και τολμηρούς συνδυασμούς που τρομάζουν (η φωνή των The Who με συνοδεία το συγκρότημα του Barry White στο 'B.S.';). Και ακόμη λίγο αν συνεχίζαμε έτσι θα γράφαμε απανωτές μεταφορές, μην αφήνοντας, κυριολεκτικά, τίποτα απέξω. Θα αδικούσαμε όμως το 'Phanerothyme' ως αυθυπόστατη μουσική αξία ομορφιάς και αυτό ξεφεύγει πολύ από τον σκοπό.

Άφθονες αφομοιωμένες επιρροές λοιπόν και δεινή συνθετική και εκτελεστική ικανότητα συνθέτουν ένα από τα πλέον πολυπρόσωπα και συγκροτημένα μουσικά κεφάλαια του 2001. Τι και αν έχουν ήδη μια δραστηριότητα με αράδες κυκλοφοριών; Άμα το μυαλό δεν έχει στερέψει το γήρας προσδίδει μόνον σοφία και γοητεία. Ας τους έχουν για παράδειγμα μερικοί μεγαλόστομοι.

Πάνος Πανότας