MP-article
taken from the Dutch tv-magazine
VPRO GIDS #9 / 2000.
Dutch. Transcribed by Paul Caspers.

In de schaduw van Dora 1, de onderzeebotenbasis waarvaandaan de nazi's hun U-boten in de Tweede Wereldoorlog de Atlantische Oceaan op stuurden, ligt Svartlamon. Ooit was Svartlamon een karakteristieke arbeiderswijk van Trondheim, de derde stad van Noorwegen, maar tegenwoordig is het een krakersbolwerk. In de kleine houten huisjes wonen kunstenaars en muzikanten, en als niemand oplet rent er een vriendelijke trol door de tuin. In Svartlamon wonen ook de drie action heroes van de hedendaagse Noorse rockmuziek. Hakon Gebhardt, de slaperige drummer die liever banjo speelt; Hans Magnus 'Snah' Ryan, de stille diplomaat die de bas speelt, en Bent Saether gitarist en alleskunner. Het trio noemt zich Motorpsycho, naar de biker exploitation-film uit 1965: 'a trio of delinquents whose rampage through the desert starts a deadly cycle of revenge'. De maker van de film is de cultregisseur Russ Meyer, de WO II-veteraan die zijn leven vulde met het maken van weinig verhullende films. Karakteristiek is Meyers voorliefde voor stevige supervrouwen met hele grote borsten. Ook andere titels van Meyer films werden reeds gebruikt voor bandnamen. Faster Pussycat is een Amerikaanse punkformatie, en ook de beroemde grunge-formatie Mudhoney ontleende haar naam een een Meyer-rolprent.

'We zijn in ieder geval beter dan Faster Pussycat, en misschien worden we ooit wel zo goed als Mudhoney,' verzuchten de bandleden in de begintijd, als ze een mengeling spelen van rock en punk, zoals Motorhead - een van hun vele voorbeelden - al jaren deed. En gezien het enthousiasme waarmee de laatste plaat, Let Them Eat Cake, door de critici is ontvangen, lijkt het erop dat de tijd gekomen is dat Motorpsycho inderdaad bands als Mudhoney naar de kroon gaat steken. En dat is op zich niet heel bijzonder. Ieder jaar verschijnen er immers veelbelovende gitaarrockbands. Wel bijzonder is de manier waarop Motorpsycho zijn zaakjes aanpakt. Ze zijn niet gelanceerd door een platenmaatschappij, maar doen het meeste op eigen kracht. Daarnaast presteren de jongens het om al gedurende tien jaar vriend en vijand te verrassen met een compleet nieuw geluid op ieder nieuw album. 'Echt iedere plaat is anders,' zegt Helmut Boeijen, bureauredacteur van Lola da Musica. Boeijen vertrok eind januari met zijn collega's naar Trondheim om daar de Noren in hun eigen biotoop aan het werk te zien. Boeijen: 'Een optreden van hen is een belevenis. Ze spelen echt alles van ambient en jazz tot metal. En of ze nou epische bouwwerken spelen of country, je hoort altijd dat zij het zijn.'

Motorpsycho is een ongrijpbare band. Begonnen als een hardrockformatie, presteerden ze het om kort daarna eensoundtrack te maken van een niet-bestaande spaghettiwestern. De laatste cd doet weer meer denken aan de Beach Boys, en binnenkort, zo wordt gefluisterd, komt er een schijf waarop de heren musiceren in de geest van Stonesplaten uit de jaren zeventig, zoals Exile on main street. Motorpsycho is kortom zo veranderlijk als het weer in Trondheim, de stad van de vier jaargetijden op een dag. Het is niet voor niks dat een van de grote helden van de band Sun Ra is, de zonderlinge jazzmuzikant die gekleed ging als een Egyptische farao en beweerde van Saturnus te komen. Een claim die, na iedere weirde plaat die hij uitbracht, plausibeler werd.

Het meest opmerkelijke is misschien wel dat de fans de onvoorspelbaarheid van Motorpsycho accepteren. Sterker nog, na iedere plaat blijkt de aanhang weer te zijn gegroeid. Het nummer Vortex Surfer werd door de luisteraars van een Noorse radiozender verkozen tot het beste nummer van de afgelopen tweeduizend jaar, en vervolgens 24 uur continu gedraaid. Motorpsycho heeft niet alleen in Noorwegen, maar ook in de rest van Europa, en de Verenigde Staten veel liefhebbers. Optredens in Nederland blijken steevast uitverkocht. De liefhebbers van motorpsycho heten motorpsychonauten. Psychonauten gebruiken geestverruimende drugs om af te dalen naar de diepste krochten van de geest. Motorpsychonauten zetten er een plaat van Motorpsycho bij op. 'En de fans zijn echt bloedfanatiek,' zegt Boeijen. 'Toen het was uitgelekt dat we naar Noorwegen gingen, kregen we meteen reacties van mensen die meewilden. Veel meer dan anders.'

Door hun veelzijdigheid blijkt Motorpsycho aan te slaan bij de jongeren van vandaag, die er niet meer van houden om grunge of skate genoemd te worden. Je moet niet vreemd staan te kijken als je tegenwoordig een neopunker ziet pogo-en op een plaat van Dire Straits tijdens een eighties-danceparty. Evenmin moet je schrikken als Motorpsycho binnenkort met een Chinese klongelongplaat op de proppen komt.

De groeiende populariteit van de band is niet aan het oog ontsnapt van de grote platenmaatschappijen. Maar aan een van de grootste bedreigingen van iedere talentvolle jonge band, een wurgcontract met een major, is de band ontsnapt. Columbia mag dan de platen in Noorwegen uitgeven, ze doen het op Motorpsycho's voorwaarden. De cd's die je in Nederland van de band koopt, worden bijvoorbeeld gedistribueerd door het Duitse Stickman Records, opgericht door twee Motorpsycho-fans.

Want de jongens van Motorpsycho zijn en blijven Noren, afstammelingen van vissers en boeren, die hun eigen hut bouwden van berkenhout, en gaten in het ijs hakten om zich te kunnen wassen. Boeijen: 'Het is een Spartaanse band. Zes dagen in de week repeteren ze vier uur. Dat is hun filosofie. Er moet voor gewerkt worden.'

Gerard Jansen