Review of the Eindhoven-gig / 2000-04-21
taken from the website of the
Dutch record store and mailorder
MUSICMAC, May 2000.
Dutch. Found at the Musicmac-site and written by the g35ie Bas.

Bij een concert van de Noorse band Motorpsycho kun je vantevoren al uitgaan van een avondvullend programma: concerten duren in vrijwel alle gevallen 2,5 uur of langer. Als de kwaliteit dan ook nog die volle tijd hoog blijft, kun je met recht spreken van waar voor je geld. Over het algemeen zit het met die kwaliteit bij Motorpsycho ook wel snor, als je tenminste ontvankelijk bent voor een zeer eclectische (volgens de journalisten van de Oor is dit een zeer 'foute' term, maar sinds wanneer hebben die het bij het rechte eind?) benadering van het begrip rock. Wie alleen straight forward wil rocken is hier aan het verkeerde adres.

Vanavond begon de band in een wederom uitverkochte Effenaar (na eerst wat technische problemen te hebben opgelost) met een stel zeer melodieuze gitaarpop songs, waarbij de Sonic Youth, Dinosaur jr., Syd Barrett en Sebadoh invloeden niet ver weg waren. Dit bleek echter maar een opmaat (wel een fantastisch mooie opmaat!) voor de meer afwisselende 2e helft van het concert.
Na een nummer of vijf gingen alle remmen los bij "Big Surprise", hun eigen Beach Boys liedje, waarbij moet worden opgemerkt dat hun samenzang heel erg vooruit is gegaan. Ook in andere liedjes kwam hun fascinatie voor Amerikaanse westcoast pop duidelijk naar voren (zoals in het splinternieuwe "Go To California" met overduidelijk Doors-invloeden). Ook het instrumentale "Whip That Ghost" (met een overduidelijke referentie naar "Whipping Post" van The Allman Brother Band) kwam zeer goed uit de verf, mede door het fantastische samenspel van de heren Motorpsycho, voor deze tour trouwens uitgebreid met jazzpianist Bard Slagsvold op allerhande keyboards.

Zeer veel stijlen kwamen in korte tijd aan bod, psychelica, southern rock, akoestiese kampvuurliedjes, gitaarpop, en zelfs jazz: midden in het improvisatiegedeelte (iets wat ze in vrijwel ieder nummer doen) van "Walkin With J.", kwam plotseling de eerste track van de Miles Davis klassieker 'Kind Of Blue' langs fietsen! Zeer goed gespeeld door vooral de drummer, die mij behoorlijk verbaasde met zijn jazzy spel.

Hoogtepunt van de avond was voor mij "The Golden Core", een nummer van hun dubbelalbum 'Timothy's Monster', waarbij climax op climax op climax wordt gestapeld. 15 minuten lang pure, intense schoonheid (sorry, mijn objectiviteit is momenteel ver te zoeken) waarbij de tranen mij letterlijk in de ogen sprongen. Horen is geloven.
Na 2 uur was het gedaan met de reguliere set, maar ze kwamen snel terug voor een stel echte rockers.

Zanger/bassist Bent Saether zei voor de eerste toegift:"Let's teach these Eindhoven bands how to rock", en daarmee had hij niets teveel gezegd. Begonnen werd met een splinternieuw nummer "Heartbreaker", in feite een 'gewoon' bluesrocknummer, maar gespeeld een zeer groot enthousiasme en intensiteit, om over de geweldige groove maar niet te spreken. Daarna een zeer goede uitvoering van het oudje "Hogwash", om de eerste toegift te eindigen met de MC5 klassieker "Black to Comm" met o.a. stukjes "TV Eye" van The Stooges in het improv-gedeelte. Geweldig.
Het concert werd beëindigd met het emotionele "Vortex Surfer", een bijna obligate afsluiter van Motorpsycho concerten. Misschien een voorspelbaar einde, maar absoluut geweldig, en eigenlijk ook het enige wat voorspelbaar is aan Motorpsycho concerten. Gaat dat zien de volgende keer (misschien al in het najaar, om hun Man's Ruin release te promoten).

Bas Ickenroth