Official report from Pukkelpop 97 festival taken from
their official website,
1997.
In Dutch.
Zoals gewoonlijk werd een dagje verzengende hitte afgesloten met een immens onweer : om halftien besteeg het Noorse drietal Motorpsycho het podium van de clubtent voor wat een zestig minuten durend noise-inferno zou worden. De acht streepjes kamermuziek die ons werden aangereikt zouden de perfecte soundtrack kunnen vormen bij cultfilm The Texas Chainsaw Massacre. Hun deuntjes waren al even onverteerbaar als het iets verderop verkochte junkfood...
Net toen ik dacht dat deze twee dagen festival op hun einde liepen, pleegden deze herrezen Noormannen met openingsnummer Radiance Frequency opeens dé ultieme aanslag op onze ledematen (en oren). Het uit de recente release Babyscooter afkomstige Walking On The Water (You Lied) hield ons minutenlang gevangen in Jacques Villeneuves uitlaat. Mantric Fuffin en Soperstuk zogen ons eindeloos verder in de niets ontziende maalstroom. S.T.G. voelde als een benjisprong waarbij je niet alleen te pletter stort maar bovendien nog eens de brug op je krijgt ook. Als dit Noorwegen is, dan wordt wel meteen duidelijk waar Edvard Munch zijn inspiratie voor 'de Schreeuw' vandaan haalde.
De uitzinnige orkaankracht werd - zoals in het bloedmooie Flick Of The Wrist - af en toe afgewisseld met subtiele indierocklandschapjes, maar even later mochten de dolle koeien weer naar hartelust rondrazen. De ganse Godspeed-serie van Trumans Water tegelijkertijd beluisteren moet ongeveer hetzelfde effect geven als Motorpsycho's Heartattack Mack. Het uitzinnige publiek wou meer, maar toch werden we na Vortex Surfer - de schoonste vulkaanuitbarsting sinds Pompeď - hulpeloos richting Chemical Brothers gestuurd.
Het beste optreden sinds dat van The God Machine in de Vaartkapoen, ondertussen al vier en een half jaar geleden.
Christophe Demunter
