 |
| Motorpsycho |
| Liefdesverklaring als uitlaatklep |
| "it's A Love Cult' kent een voorgemaakt huiswerk. Het was de studio in en opnemen maar. Met een paar songs uit de 'Phanerothyme'-sessies die we wilden afmaken. Dit keer dus geen herhaling van zwaar doodgerepeteerde stukken maar het was spelen en lol maken. Het resultaat is een optelsom van veertien songs waarvan we een CD en een EP hebben gemaakt. Dat hoor je ook aan de diversiteit van de songs. Deze CD voelt meer aan zoals vroeger. Het is de wijze waarop we eigenlijk normaliter heben gewerkt. Pas bij 'Let Them Eat Cake' en 'Phanerothyme' zijn we met voorbedache rade de studio ingegaan. ,,Carousel''en ,,The Mirror And The Lie'' zijn de 'Phanerothyme'-songs die we nooit degelijk hebben kunnen afronden. Het zijn detailplaatjes, songs die speciaal rondom de gearrangeerde en orkestrale plannen van Motorpsycho zijn opgebouwd. ,,Carousel'' hebben we van verschillende lagen moeten ontdoen. Je zou bijna de song zelf kwijtraken omdat arrangementsideetjes bij elkaar de essentie ondersneeuwden. De studiotijd tijdens de laatste twee CD's waren een instante bedoening. Een bewuste aanval p de spontaniteit. Een kwestie van snel beslissingen nemen. In tegenstelling tot deze plaat die nu eens niet een hersenkraker is met intellectuele arrangementen waar je op vastgepind wordt. 'It's A Love Cult' is een opluchting voor Motorpsycho zelf. Een directe plaat. |
| Eindelijk lijkt her erop dat het Noorse Motorpsycho zijn vrijage met de Amerikaanse harmonieën uit de sixties wat laat varen. De boodschap van 'Let Them Eat Cake' en 'Phanerothyme' was duidelijk: Motorpsycho beheerst gecontroleerd intelligent muziek maken. De opvolger 'It's A Love Cult' is de uitlaatklep voor jarenlang letterlijk op je tellen passen. Er mag weer hard en schijnbaar ongecontroleerd gezwoegd en geragd worden. 'Angels And Daemons At Play' met vervlogen Britse en Amerikaanse sixtieshits? Inderdaad, minder tierelantijntjes en diepzinnige literaire onderwerpen maar muziek. Doordachte simpelheid met gitarist Snah en drummer Gebhardt. |
| En nu, stevig
doorrocken, op naar en volgend album? "Op dit moment hebben we geen materiaal meer op de schappen liggen. We zullen vrijaf moeten nemen om ons te concentreren op nieuw materiaal. we zullen moeten uitkijken voor de routine die in Motorpsycho sluipt. Het verhaal is continu dat van studio-toernee-studio-toernee geweest. En dat wordt ook van ons verwacht. we moeten ervoor waken dt we ons niet gedwongen voelen weer een nieuwe plaat te maken. Tot nu toe is het altijd zo geweest dat we eigenlijk platen maken zonder dat we dat in de gaten hebben. Bij de toernees is het ook altijd zo geweest dat de ideeën voor nieuwe songs zich wel aandienen. Het gaat vanzelf. En dt willen we bij Motorpsycho graag zou houden. Tot aan december aan we op toernee en in 2003 volgen de grote toernees. De fans mogen best wat honerig blijven. Vijf maanden geleden speelden we in Paradiso, volgende maand weer. We hebben je altijd verteld dat we nooit langer dan een half jaar vooruit plannen. Tot aan Kerstmis weten we waar we mee bezig zijn, de rest staat open." Je bent teruggekeerd nar een meer rockalbum dan naar een psychedelische plaat en toch is het je niet gelukt als Motorpsycho om songs te pakken binnen de drie-minutengrens? "Dat probeerden we dus wel op 'Let Them Eat Cake' en 'Phanerothyme'. Het uitgangspunt voor die platen was om korte definitieve statements te maken. Als je met dat uitgangspunt de studio ingaat, dan moet de sfeer in de studio en onderling ook zo zijn dat je dat uitgangspunt waar kunt maken. En dat lukt ons niet. Hoe kunnen The Beatles in amper dertig minuten per plaat zoveel nummers van amper drie minuten volschrijven? Niet eens maar keer op keer. En die songs hebben alles in zich, ze zijn perfect! We proberen dat ook maar eindigen steevast op vijf, soms vier minuten. Ik weet niet waar dat aan ligt. Een tijdje terug zaten we in een gehuurd appartement waar een CD lag met allerlei bands uit de sixties. 37 tracks in amper zeventig minuten. Songs van anderhalve minuut! En toch volledige popsongs!" Wellicht zijn The Beatles sprinters en Motorpsycho marathonlopers? "Er is maar een song op dit album dat redelijk kort en bondig is en dat is ,,Composite Head'', de Monkees-achtige song. Geholpen door een fade-out. Tja, sommige frustraties blijf je houden." Want het duurt lang voordat Motorpsycho stationair draait. Een treffend voorbeeld is de reünie van TurboNegro. Het is geen publiek geheim dat de twee Noorse bands elkaar continu ludiek onderuit halen. Motorpsycho is ooit gestart vanuit de positie van voorprogramma van TurboNegro en moet nu met lede ogen aanzien dat na vijf jaar afwezigheid TurboNegro weer doodleuk boven Motorpsycho op tal van festivals geprogrammeerd stond. Ach, het totale oeuvre wil ook wat. Maar dat moet nog blijken. Vooralsnog liggen 'It's A Love Cult' en 'The Serpentine EP' gewoon eind oktober in de winkel. René Vanes |
| Bij
'Phanerothyme' konden we het nog hebben over het instrumentarium, over de
orkestratie en over het hele werkproces. Nu niet. Voor ons is dit een
album dat beer past bij 'Angels And Daemons At Play'. Het voorgaande
'Blissard'-album was ook zo perfect voorbereid en georganiseerd. Na dat
album wilden we ook wat stoom afblazen, net als nu. 'Phanerothyme' was een
natuurlijk proces waarin we probeerden 'Let Them Eat Cake' nog wat op te
drijven. Het kon hechter, beter en heter." Het lijkt erop of je met dit album an de ene kant terugkijkt naar het opgebouwde oeuvre van Motorpsycho en aan de andere kant meer directer dan ooit tevoren teruggrijpt naar bestaande songs van anderen uit de sixties en seventies zoals naar ,,Last Train To Clarksville'' van The Monkees? "Nu je het zo zegt, dan denk ik dat je gelijk hebt. Het is ht formaat van een klassieke rocksong, qua compositie, het blijft je als muzikant echter een goed gevoel geven om zo'n song uit te voeren. Toen we met de finalemix bezig waren,dachten we ook dat die betreffende song door de Monkees geschreven had kunnen zijn. Da's cool, dat kunnen we dus ook. Dat hoeven we ook niet te verbergen." |
| Ik heb het idee
dat erwat boodschappen voor de typische Motorpsychofans op dit album
staan, te beginnen met de titel: It's A Love Cult dat zou verwijzen naar
de schare trouwe fans van Motorpsycho en de song ,,Custer's Last Stand''
waarin de "Last daemons to excercise" nogal intrigeert? "Als je aan het toeren bent, dan kom je erachter dat iedereen nauw betrokken is bij de band. En dat die betrokkenheid er al jaren is. Hoe cliché ook maar het is een soort familie. Je houdt er ook van om die mensen om je heen te hebben. En dan heb je nog de fans die je letterlijk op de voet volgen. Dat zijn in de loop der tijd ook goede vrienden geworden. Het is een liefdescultus. Ook tussen hen in. ,,Custer's Last Stand'' heeft geen verwijzingen naar 'Demon Box'. Het uitdrijven van de duivel is een gebeurtenis die bij Motorpsycho elke tien minuten plaatsvindt. In dit geval in een complete song. Het is niet zo dat we per se van het geluid van de 'Demon Box'-songs afwillen. Het is ook niet zo dat we een streep halen door het verleden van Motorpsycho. Geenszins. Voor ons is de uitdaging wat minder geworden om die songs te spelen. Dat soort songs, en ,,Custer's Last Stand'' is daar ook zo eentje van, voelen zo natuurlijk aan, en zijn zo vrijuit voor ons te spelen dat het vermogen om op je tenen te moeten lopen, er niet is. Soms heb je die minder inspannende momenten nodig. Dat gaat in twee takes op de band. Klaar! Zo zijn we met elkaar in Motorpsycho groot geworden. Dat was met een hard en noisy karakter, en daar krijg ik nog steeds een kick van. Zeker live zie ik er nu alweer naar uit om en mooie bak herrie te maken. Al een paar jaren zijn e alweer beleefd en aardig bezig, het mag weer beuken. Echter niet op een domme manier maar met rare akkoordenschema's en een vervreemdend gevoel. In tegenstelling tot de betreffende generaal Custer die als een megalomane maniak in de Amerikaanse burgeroorlog tienduizenden soldaten de dood injoeg terwijl hij wist dat hij de strijd nooit had kunnen winnen. Wat ,,Überwagner Or A Billion Bubbles In My Head'' betreft, dat is groter dan God. Het gaat om de tragedie. Het gaat om drama. Niet het melodramatische van 'Phanerothyme' maar het basale rockaspect gekoppeld aan het bombastische slot aan het einde van deze song. Met die song zijn we al sinds 'Angels And Daemons At Play' bezig. De song moet grotesk uitpakken. Bent zei het al in de studio: "Jezus, dit lijkt Wagner wel!" Wagner tripte natuurlijk op ideologie en mystiek, laten we dat niet vergeten." |
